Agaricus macrosporus
Wat je moet weten
Deze kleine groep Macro Paddenstoelen werd gevonden in een grasberm, niet ver van wat akkers en een klein bosgebied. Ze worden ook gevonden in vergelijkbare omgevingen zoals weilanden, bosranden en met gras begroeide open plekken in bossen.
Helaas kunnen maden ook deze paddenstoel herkennen en bijna alle Macro paddenstoelen zijn door maden aangetast.
Agaricus macrosporus is een geweldige eetbare soort om te gebruiken in elk recept dat vraagt om een grote gekweekte paddenstoel (portobello). Hij blinkt uit in risottogerechten en omeletten, en maakt heerlijke soepen en sauzen voor bij het vlees.
Andere namen: Macropaddenstoel.
Paddenstoel identificatie
Kap
Aanvankelijk bolvormig, groeit uit en wordt planoconvex, uiteindelijk afgeplat, zonder omgekrulde randen, oppervlak radiaal vezelig of geschubd op volwassen leeftijd, aanvankelijk wit, maar wordt licht okergeel en vergeelt gemakkelijk. Als de hoed volgroeid is, kan hij een diameter van 10 tot 25 cm bereiken. Bij kneuzing kleurt het oppervlak van de hoed langzaam geel, het duidelijkst naar de rand toe.
Lamellen
Licht grijs-roze wanneer ze jong zijn, dichte, vrije, enigszins golvende lamellen die later donkerbruin of paarsbruin worden naarmate ze ouder worden. De kieuwranden zijn iets bleker dan de kieuwzijden.
Steel
2-4 cm in diameter en 7-13 cm lang, spoelvormig tot cilindrisch, licht staafvormig aan de basis, afhangende vliezige ringen en tandwielachtige patronen aan de onderkant. Boven de ring is het steeloppervlak glad, onder is het omgeven door witte of bruinachtige schubben in een nogal onregelmatig slangenhuidachtig patroon. Bij het doorsnijden wordt het vlees van de steel lichtbruin, vooral aan de basis van de steel.
Sporen
Ellipsoïdaal, glad, 8.5-12.3 x 5.2-6.9µm.
Sporenafdruk
Bruin.
Geur en smaak
De geur heeft een amandelsmaak, maar naarmate de paddenstoel ouder wordt, wordt de geur steeds ammoniakaler (of zoals urine). De smaak is paddenstoelachtig.
-
Habitat
Saprotroof; algemeen waargenomen in kleine groepjes in blijvend grasland, grazige wegbermen, bosranden en op met gras begroeide open plekken in bossen.
Gelijksoortige soorten
-
Heeft niet de zuiver witte hoed bij jonge exemplaren.
-
Heeft een vergelijkbare witte hoed, maar wordt geler naarmate hij rijper wordt. De sporen zijn veel kleiner dan die van Agaricus urinascens en hij ruikt niet zo erg als hij ouder wordt.
-
Vergelijkbaar, maar met kleinere sporen; ruikt ook naar geplette amandelen als hij rijp is.
Taxonomie en naamgeving
Deze door en door moderne schimmelsoort werd in 1938 wetenschappelijk beschreven door de Deense mycoloog Frits Hansen Møller (1887 - 1962) en de Duitse mycoloog Julius Schäffer (1882 - 1944) en kreeg toen de binominale naam Psalliota urinascens.
De wetenschappelijke naam Agaricus urinascens komt uit een artikel uit 1949 van de in Duitsland geboren Amerikaan Rolf Singer (gepubliceerd in 1951).
Het specifieke epitheton urinascens betekent "het geleidelijk verkrijgen van een urineachtige geur", terwijl de algemene Engelse naam Macro Mushroom verwijst naar de enorme omvang van de sporen van deze schimmels.
Synoniemen
Psalliota villatica
Psalliota arvensis ssp. macrospora F.H. Møller & Jul. Schäff.
Psalliota urinascens F.H. Møller & Jul. Schäff.
Agaricus macrosporus (F.H. Møller & Jul. Schäff.) Pilát
Agaricus urinascens (F.H. Møller & Jul. Schäff.) Zanger
Psalliota macrospora (F.H. Møller & Juli. Schäff.) F.H. Møller
Agaricus albertii Bon.
Psalliota straminea Jul. Schäff. & F.H. Møller, 1938
Psalliota collina Velen., 1939
Agaricus kuehnerianus Heinem., 1974
Agaricus schaefferianus Hlavácek, 1987
Agaricus stramineosquamulosus Rauschert, 1992
Bronnen:
Foto 1 - Auteur: Strobilomyces (CC BY-SA 3.0 Unported)
Foto 2 - Auteur: Kolforn (Kolforn)Ik zou het op prijs stellen als je me zou kunnen mailen (Kolforn@gmail.com) als u deze afbeelding wilt gebruiken buiten het bereik van het Wikimedia-project. (CC BY-SA 4.0 Internationaal)
Foto 3 - Auteur: Kolforn (Kolforn)Ik zou het op prijs stellen als je me zou mailen (Kolforn@gmail.com) als je deze foto wilt gebruiken buiten het bereik van het Wikimedia-project. (CC BY-SA 4.0 Internationaal)
